بررسی سطح اجتماعی شدن حرفه ای دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی گیلان

چکیده مقدمه: اجتماعی­شدن حرفه­ای فرآیندی است که طی آن افراد، ارزش­ها، هنجارها، رفتارها و مهارت های اجتماعی مرتبط با یک حرفه را کسب می­نمایند و حس هویت نسبت به یک رشته تخصصی را درونی می سازند. این فرآیند با ورود به برنامه آموزش پرستاری آغاز می شود و با اتمام این دوره و ورود به محیط­های کاری ادامه می­یابد. بدین ترتیب شکل­گیری پرستاری به عنوان یک حرفه از طریق اجتماعی شدن حرفه­ای صورت می­گیرد. هدف: هدف از این مطالعه تعیین  سطح اجتماعی­شدن حرفه­ای دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی گیلان می­باشد. روش­کار: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی - تحلیلی است و جامعه پژوهش را کلیه دانشجویان کارشناسی پیوسته پرستاری دانشکده شهید بهشتی رشت (211 نفر) تشکیل می­دادند که از طریق سرشماری وارد مطالعه شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه­ای محقق ساخته و برگرفته از ابزار شهیم و chao و همکاران بود که بعد از تعیین روایی و پایایی در اختیار نمونه­ها قرار گرفت. اطلاعات جمع­آوری شده با استفاده از روش­های آمار توصیفی و استنباطی (آزمون  تی مستقل  و همبستگی پیرسون وانالیز واریانس یک طرفه و توکی) تجزیه  و تحلیل شدند. نتایج: در ارتباط با سطح اجتماعی­شدن حرفه­ای  نتایج نشان داد که در بررسی کلی، 19 درصد   واحدهای مورد پژوهش از سطح متوسط واکثر نمونه­ها (81%) از سطح خوب اجتماعی شدن حرفه­ای برخوردار بودند و اجتماعی شدن حرفه­ای با عواملی از قبیل تأهل (045/0p=)، سن (151/0r=، 029/0p=)، محل سکونت خانواده (04/0p=)، تحصیلات مادر (023/0p=)، کار دانشجویی (031/0p=)، مدرسین نظری (0001/0p=)، مدرسین بالینی (032/0p=)، داشتن اطلاعات راجع به حرفه پرستاری قبل از ورود به رشته (0001/0p=)، منطبق بودن تصویر ذهنی قبلی از این حرفه با واقعیت های موجود (0001/0p=)، علاقه به رشته (0001/0p=) ارتباط آماری معنی­داری داشته است. نتیجه­گیری: سطح اجتماعی شدن حرفه­ای  دانشجویان پرستاری قابل قبول می­باشد. شناخت وضعیت اجتماعی شدن حرفه­ای  می­تواند توجه مسئولین را، در راه نیاز به فراهم کردن امکان تجربه و استقلال بیشتر در عمل و در مجموع فراهم نمودن شرایط ارائه مراقبت پرستاری به صورت اصولی جلب نماید